محدودیت تا کجا؟
پس از گذشت مدت زمان اندکی از طرحهای ترافیکی شهر تهران از جمله عبور و مرور خودروها براساس شمارهی زوج و فرد پلاک و از سوی دیگر جریمههای هنگفت اداره راهنمایی و رانندگی که برخی رانندگان به علت تخلفات گوناگون مجبور به پرداخت آن هستند، فشار و محدودیت بزرگی را به مردم تحمیل کرده بود، از ساعت 24 شب گذشته طرح الزام دارندگان خودرو به استفاده از کارت هوشمند سوخت و سهمیهی 100 لیتر بنزین در ماه نگرانی عجیبی را در مردم بهوجود آورده است.
محدود کردن دارندگان خودروهای شخصی و از سویی انواع طرحهای الزامآور را در شهرهایی همچون تهران به اجرا گذاشتن تا چه زمانی ادامه خواهد داشت و آیا جز این راه هیچ کار دیگری نمیتوان انجام داد؟
افرادی که با هزاران مشقت و قرض و پرداخت اقساط با سودهای هنگفت و به امید در اختیار داشتن یک خودروی شخصی به منظور رفاه خود و خانواده، فشارهای بسیاری را تحمل میکنند در ادامه این مسیر تا چه حد باید محدود شوند؟
آیا استفاده یک گروه قلیل از خودروهای فرسوده و یا مدلهای جدید شش و هشت سیلندر در خیابانها باید عاملی برای فشار بر اکثریت محروم جامعه باشد؟
آیا وجود آلودگی هوا و ترافیک در چند شهر بزرگ از جمله تهران باید سبب اعمال محدودیت و تعمیم آن به کل کشور شود؟
در رسیدن به این مقصود به نظر میرسد مسئولان امر در مجلس شورای اسلامی و دولت دچار تناقض شده باشند، چرا که اجرای این طرح مردم را با نگرانیهای عدیدهای مواجه کرده است و دولتمردان باز همچون دیگر تصمیمگیریهای شتابزده و غیر کارشناسی تسلیم فکر برخی عناصر تندرو و غیر کارشناس در بدنهی مجلس و دولت شدهاند.
تصمیمهایی مثل طرح تغییر ساعت بانکها، برخورد فیزیکی با برخی خواهران و برادران در خیابانها و بازداشتهای بدون دلیل افراد، که جز ایجاد جو ناامنی و عدم اعتماد به مسئولان نتیجهی دیگری دربر نداشته است.
حوادث بهوجود آمده در کمتر از 24 ساعت گذشته نشان دهندهی خشم مردم از تصمیم نابجای مجلسیان و دولتمردان است که در قالب تخریب اموال عمومی و به آتش کشیدن پمپهای بنزین بروز کرده است.
به جاست مسئولان به جای فکر کردن در طریق محدود کردن مردم و گرفتن اندک دلخوشیهای باقیمانده در دل خانوادهها که اکثر اوقات بهصورت سفر تفریحی آخر هفته خود را نشان میداد به راهکارهای دیگری از جمله بالا بردن سقف تولید بنزین و دیگر فرآوردههای نفتی بیاندیشند و از این راه هدف عالی ازادی بیشتر مردم در جامعه را تحقق بخشند.
به امید آنروز
